<< VORIG ARTIKEL

VOLGEND ARTIKEL>>

Voorwoord 

Een mooie erkenning in de “Dag Allemaal” van deze week voor Manuel Delaere en mezelf, en ons doorzettingsvermogen in de kijker ❤️. Daarnaast een prachtig artikel over zijn levensloop en hoe het voelt om je zicht langzaam aan te verliezen. Sinds ik met blinden dans is er nog zoveel te ontdekken. Van harte dank Manuel Delaere om mij daar onvermoeibaar de weg in te tonen. Wat een kracht. #inclusie doen we allen samen #inclusie is leren van elkaar #inclusie is gelijkheid #inclusie betekend rijkdom #dance #love #life Dank aan Dag Allemaal voor dit mooie artikel en het geloof van de journaliste die ons in de kijker zette. Haar mama heeft ook de ziekte van retinitis pigmentosa. Dank aan het voltallige team van Etage Tropical en de medestudenten voor de waarden die we willen uitdragen

Blinde Manuel maakt indruk tijdens de audities voor ‘The Greatest Dancer’. Walsend door het leven ondanks een ernstige beperking. Manuel Delaere doet het, letterlijk. Perfect gesynchroniseerd met zijn danspartner Michèle Martens voltooide hij al zijn danspassen in ‘The Greatest Dancer van Vlaanderen’. ‘Onze eerste grote optreden’, zegt hij trots. De hele zomer heeft de Gentenaar zijn vakantie opgeofferd om zijn act te oefenen in de inclusieve dansschool van Michèle, die als professionele danseres heeft samengewerkt met Garry Hagger, Tom Dice en Belle Perez. Om een auditie te mogen doen, moest het duo een streng selectieproces doorstaan. Tot grote opluchting van Manuel. ‘Ik wilde niet afgeschilderd worden als een curiositeit. Mijn deelname aan ‘The Greatest Dancer’ gaf me het gevoel ergens bij te horen.’ 

Het repeteren van zo’n dans vergt zeker veel inspanning als je een visuele beperking hebt? 

Manuel: Natuurlijk. Elke stap moet duidelijk en consistent worden uitgedrukt. Michèle: Andere studenten volgen mijn stappen in de spiegel. Bij een partner met een visuele beperking moet je ze bij de hand nemen. Er is meer lichamelijk contact. Manuel: Dat helpt me te oriënteren, want dat is het moeilijkste. Vooral na een draaibeweging. Door het verdwijnen van mijn zicht is mijn tastzin scherper geworden. In contact met mijn danspartner voel ik zelfs de positie van haar voeten. Sommige medestudenten zeggen: ‘Het is alsof je meer ziet dan iemand die kan zien.’ (lacht) Maar je ziet echt helemaal niets meer? Manuel: Mijn centrale zicht is verdwenen. Perifeer zie ik nog wat schaduwen en een beetje licht, maar niet als ik beweeg, zoals bij het dansen. Helaas worden mijn ogen steeds slechter. Retinitis pigmentosa, een oogziekte waarbij de iris langzaam afsterft, is ongeneeslijk. 

Wanneer ontdekte je dat je de ziekte had? 

Manuel: Toen ik ongeveer 12 jaar oud was, kreeg ik problemen met mijn zicht. Maar vanwege de ernstige impact van zo’n diagnose wachtte ik tot ik 16 was om naar de oogarts te gaan. 

Zo’n slecht nieuws doet je wereld toch instorten, nietwaar? 

Manuel: (knikt) maar mijn positieve houding was mijn kracht. Ik wilde iets van mijn leven maken. En thuis had ik het beste voorbeeld. Mijn moeder, die al blind was door dezelfde ziekte, bleef heel zelfstandig. Jarenlang was ze voorzitster van Vebes, de vereniging van blinden en slechtzienden, en ze zit nog steeds in de Nationale Hoge Raad voor Personen met een Handicap, die de Belgische politiek adviseert. En je hebt wel iets van je leven gemaakt. Je hebt een diploma in de civiele techniek. 

Manuel: Tijdens mijn studententijd waren de voorzieningen echter beperkt. Ik was al slechtziend. Ik kon niet op de lijnen schrijven en kreeg zulke erge hoofdpijn van studeren dat ik voor mijn examens alleen tijd had om mijn cursussen door te lezen. Gelukkig heb ik een goed geheugen. Dat komt goed van pas in mijn fulltime baan als computeringenieur. 

Makkelijk is anders, toch? 

Manuel: Met een spraaksysteem dat elk scherm voorleest, lukt het. Ik wil zo lang mogelijk actief blijven, maar ik spaar voor moeilijkere tijden. Ik los ook mijn eigen appartement af, ik kook zelf en het is heerlijk, en ik vul mijn eigen belastingaangifte in. (lacht) Klinkt geweldig, 

maar je hebt waarschijnlijk ook wel eens moeilijke momenten? 

Manuel: Ja. Mijn vrijheid is erg beperkt. Voor boodschappen moet ik hulp vragen, in plaats van snel even naar de supermarkt te gaan. Maar het moeilijkste is het verlies van sociaal contact. Toen ik studeerde, kon ik rekenen op mijn medestudenten. Nu en dan werd er gelachen om mijn domme acties, maar met de beste bedoelingen. Iedereen stond klaar om te helpen, zelfs alleen al om me de weg te wijzen naar het toilet. Met de studentenfanfare ging ik op alle feesten spelen. Ik was een showman met mijn dwarsfluit. Iedereen kende me en riep me op straat. Het was een geweldige tijd. 

Tegenwoordig is het anders? 

Manuel: Mijn enige contact van toen is een medestudent die ook in Gent is gebleven. En als blinde is het moeilijk om vrienden te maken. Als je met je witte stok naar het café gaat, praat niemand tegen je. Als je ergens naartoe gaat zonder de stok en je loopt tegen iets aan, denkt iedereen dat je dronken bent. Als ik uitga, probeer ik altijd in gezelschap te zijn, want in mijn eentje merk ik niet eens als iemand zin heeft in een praatje. Of als er iemand is die me kent. Ik heb ook geen vriendin meer. Het liefst zou ik iemand leren kennen die mijn passie voor dansen deelt. Maar zomaar op een dame afstappen om te kletsen, dat gebeurt niet zomaar. Ik moet me concentreren op de stem. Vaak kan ik daaruit het postuur afleiden, maar de leeftijd is moeilijker in te schatten. 

Michèle: O, Manuel heeft genoeg keuze. Hij ziet er zo goed uit en is ineen geweldige danser geworden. Een beetje een charmeur zelfs… (knipoog) Manuel: Zelfs op dansfeesten aarzelen de dames als ze me zien met mijn geleidehond. ‘Oh jee, een blinde man. Dat wordt vast niet leuk.’ Frustrerend. Totdat ze zien hoe goed ik kan dansen. Dan komen ze allemaal naar me toe. En ze komen terug! 

Hoe kreeg je de dansvibes, Manuel? 

Manuel: Op een dansavond tijdens mijn jeugdvakantie. Kort daarna begon ik te swingen, rock-‘n-roll en stijldansen. Ik heb lange tijd gedanst met mijn vriendin, maar toen die relatie eindigde, bleek dat de faciliteiten in een reguliere dansschool ontoereikend waren. Zo kwam ik terecht bij Michèle, die af en toe mensen met een beperking les gaf. 

Michèle: Door Manuel zag ik het licht. Sindsdien dansen we inclusief in mijn dansschool. Met of zonder beperking, iedereen volgt samen lessen. Een primeur in Vlaanderen. En werkt het? Michèle: Absoluut. Sommige studenten zijn afgehaakt vanwege dit en sommige blinden willen niet afhankelijk zijn van de zienden. Jammer voor hen, inclusief dansen heeft zoveel toegevoegde waarde. Door de behoefte aan interactie leren we veel van elkaar. Ik ben een betere leraar geworden, omdat je nieuwe technieken en trucs ontwikkelt.Je hebt echt je plek hier gevonden, Manuel. 

Manuel: Ja, de sfeer in deze dansclub is intiemer. Hier heb ik een nieuw sociaal leven opgebouwd en een stukje vrijheid gewonnen. Het vult een bepaalde leegte in mijn leven. Tegenwoordig ben ik vier tot vijf dagen per week in de dansschool. 

Af en toe blijkbaar ook om les te geven? 

Manuel: Ja, ik geef privélessen aan beginners en groepen visueel beperkte personen. 

Michèle: Manuel leert mij zelfs quicksteppen. Manuel: Ik heb geen kinderen. Dit is mijn manier om mijn passie te delen. De kansen die ik heb gekregen, wil ik ook aan mijn lotgenoten geven. Vaak sluiten ze zich liever aan bij verenigingen voor visueel beperkten. Maar nadat ik salsalessen had gegeven op een bergvakantie met een blindenvereniging aan mijn medereizigers, komen sommigen van hen naar onze inclusieve dansworkshops. 

En met ‘The Greatest Dancer’ wil je hen allemaal overtuigen? 

Manuel: Hopelijk zal het medelotgenoten aanmoedigen om in hun eigen buurt informatie in te winnen over inclusieve danslessen. Weet je waar ik soms van droom? Om een danszaal binnen te lopen met mijn hond, een dame ten dans te vragen en alle monden te laten openvallen van verbazing door mijn kunsten. Daar was ook iets over in ‘The Greatest Dancer’.

audiodescriptie:

foto 1: Manuel heeft een zwarte smoking aan en draagt een hoogblauw strikje met wit hemd. Het strikje heeft dezelfde kleur en zijde stof van de jurk van Michèle. Manuel draagt een bril en heeft donker haar. Michèle heeft lang blond haar en draagt op de foto het haar in losse krullen. Ze draagt een koraalkleurige lipstift en goudgele oogschaduw. . Michèle houdt haar beide handen op de rechterschouder van Manuel. Ze poseren op een witte muur met aan de rechterkant van Michèle 2 donker rode conga’s en een valse groene plant. 

foto 2: Logo van de “Dag Allemaal” is in gele letters met rode randen. 

foto 3: artikel van “Dag Allemaal” zelf.
a. Manuel staat geleund tegen een antieke kast. Hij heeft een smoking aan. Achter hem hangt een antieke spiegel met gouden rand en preikt er een witte arend als statuut.
b. De volgende foto is Manuel die danst met een dame in de bergen. De dame draagt een witte t-shirt, Manuel een paarse t-shirt met logo. Op de achtergrond zien we de bergen.
c. Manuel zit als jonge gast in een grote zetel. Hij draagt een bordeau rood hem en lacht. Naast hem ligt een snoezig wit hondje.
d. Manuel speelt dwarsfluit tijdens zijn studententijd. Hij draagt een lint.
e. Manuel streelt en poseert met zijn blindegeleide hond Dajoor.